تو را بیش از کلمههایم دوست دارم. بیش از تمام کلمههایم. کلام تو، روزی ِ فرشتگان است.
قلب من چون پر کاهی در هوا پرواز میکرد، پیش از آن که تو آن را میان دستانت بگیری و نجات دهی.
هر چه در جیب داشتم بیرون ریختم. چیزی جز چهرههای دروغین و عقاید پژمرده نبود. زمان آمدنت بود.
تو قلبم را شکستی. تو زمرد دنیا را از آن در آوردی و دور انداختی و هیچ ِ عشقت را جایگزینش کردی.
امروز انسانها سخن تو را فراموش کردهاند... آنان که تو را ستایش می کنند و تملق می گویند، ساعتی از زندگیشان را هم با تو نمیگذرانند.
عشق تو، یگانه زندگی من است.
آسمانت را میخواهند ولی صاعقهات را نه. من از آنها نیستم. تهدیدهایت را هم دوست دارم.
تو در قلب منی، حتی وقتی به آن بیاعتنایم. مثل بوتۀ رُزی که در غیاب باغبان شعله میکشد.
**
این نیایش گونه از کریستین بوبن است، با ترجمه ی نگار صدقی.
این متن را خیلی دوست دارم.
پیشنهاد می کنم وقتی می خوانیدش، این آهنگ را هم گوش کنید: playing by heart از اجرای 2003 یانی در لندن. ترکیب فوق العاده ای می شود. اگر پرواز نکردید، خبرم کنید.
.
برای ادامه نشر نوشته هایم در این وبلاگ، لطفا نظر بدهید؛ سپاس گزار می شوم اگر ضعف و قوّت نوشته هایم را به من بگویید