آخرین بار که دیدمش، مثل همیشه، چیزی دستش نبود. گذاشته بود توی کیفش که ذوق­ زدمان کند. بیشتر، جیمی را.

-        سلاااااام! خوشگل بابا!

جیمی نمی­دانست این چیست. ولی عکسِ گربۀ صورتی رنگ روی زمینۀ سفید، چشم هایش را خیره کرده بود. جیمی شروع کرد دست و پا زدن توی بغل من. یعنی که «بده!». فقط آواهایی از دهانش درمی آمد، و بِده یا ازاینجور کلمه­ ها را بلد نشده بود. کارلوس هی بسته جوراب را دور سر جیمی می چرخاند و جیمی به هوای گرفتنش سر و دست می چرخاند. آخرش جوراب را عمود، بالای بالای سر جیمی گرفت. جیمی سرش را بالا آورد و وقتی حسابی زیر گلویش پیدا شد، کارلوس پرید فوری زیر گلویش را بوسید. جیمی قلقلکش شد و غنج زد. آن وقت، کارلوس جوراب را گرفت جلوی دستش.

حالا که به جوراب نگاه می کنم، نه گربۀ صورتی رنگ پیداست و نه دیگر زمینۀ سفیدی مانده.